![]() |
Szwecja / Portrety... | ||
20 kwietnia 2013 r. 00160 Jenny Lind
|
![]() |
![]() Jenny Lind, dagerotyp z 1850r., fragment. |
|
Jednak prawdziwie romantyczne uczucie połączyło ją w 1844 r. z Juliusem Guntherem, tenorem Szwedzkiej Opery Królewskiej, z którym występowała razem na scenie. Para planowała nawet ślub, ale w październiku 1848 r. Jenny zerwała zaręczyny. Lind odnosiła sukcesy w Niemczech i Wielkiej Brytanii, gdzie wystąpiła w najpopularniejszym operowym repertuarze, m.in. w "Łucji z Lammermooru" Dionizettiego, "Lunatyczce" Belliniego, "Westalkach" Spontiniego, "Weselu Figara" Mozarta, "Robercie Diable" Meyerbeera. Na początku 1849 r., mimo że miała dopiero 29 lat, ogłosiła koniec swojej kariery operowej. Powody tej przedwczesnej emerytury były dyskutowane niemal przez wiek i do dziś nadal pozostają tajemnicą. W tym samym roku Lind przyjęła propozycję amerykańskiego przedsiębiorcy P.T Barnuma i wyjechała na tournée po Stanach Zjednoczonych. Entuzjazm, z jakim się tam spotkała, został nazwany "Lindmanią". Pod koniec pobytu w Ameryce, w 1852 r., wzięła ślub z o 9 lat od niej młodszym pianistą i kompozytorem, Otto Goldschmidtem, z którym miała trójkę dzieci. W tym samym roku oboje wrócili do Europy. Na stałe osiedlili się w Anglii, a Jenny kontynuowała tam swoją koncertową, nie operową już, karierę. Zmarła 2.11.1887 r., w wieku 67 lat w Malvern (Wielka Brytania), tam też została pochowana. Na jej cześć zostało nazwanych wiele miejsc i obiektów, np. kanadyjska wyspa (Jenny Lind Island), statek marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych (USS Nightingale, czyli Słowik) oraz pierwsza londyńska lokomotywa parowa (Jenny Lind locomotive). Wizerunek Jenny Lind widnieje też na szwedzkim banknocie 50-koronowym. |
![]() Jenny Lind i Otto Goldschmidt, dagerotyp z 1852r. |
||
|
Zobacz też |
||
|
|||
|